Tęsknota stawała się nieznośną towarzyszką Boba. Nie odstępowała go ani na krok. Laura była jedynym marzeniem Boba. Myśli o niej sprawiały, że Bob bliski był szaleństwa. 

Zapowiadała się kolejna gorąca, sucha i bezwietrzna noc. Sen nie nadchodził. Bob wybrał się na przechadzkę przy blasku księżyca ścieżkami, którymi do tej pory uczęszczał tylko przy świetle dnia. Ten wieczorny krajobraz sprzyjał refleksji i zadumie. Wszystkie myśli orbitowały wokół jednego punktu. Wracał Bob do owych przepełnionych radością dni spędzonych u boku swojej pierwszej i jedynej prawdziwej miłości - Laury. Nie było wówczas łatwo, lecz oboje wiedzieli na pewno, że siła ich uczucia zdolna jest stanąć naprzeciw wszelkich przeciwieństw losu. Pełen obaw zastanawiał się, czy aby nie ma już za sobą najpiękniejszych momentów w swoim życiu, a to, co dla niego zostało, wypełnione jest bólem, smutkiem i troską o dzień jutrzejszy.

Bezpowrotnie zniknęła gdzieś nadzieja na triumfalny powrót do Dylan’s Town, którą w pierwszych dniach roztaczali wokół niego jego towarzysze. Dobra zabawa szła w parze z brakiem poczucia winy i zagłuszała rozterki serca. Ziścił się sen o zwykłej, szarej próżności. Ten scenariusz sprawdzał się bez zarzutu wystarczająco długo, aby w jego miejsce zagościł niepokój. Kilka grzechów gryzło jego sumienie, lecz za swoją największa porażkę uważał zaniedbanie. Oto trzy lata przeminęły w zastraszającym tempie, a żaden z minionych dni nie przybliżył go ku Laurze. Pragnął, ponad wszelkie bogactwa i uciechy, których mu teraz życie nie skąpiło, choćby przelotnego uśmiechu ukochanej. Wszelki akt woli, aby z oceanu wspomnień wyłowić i zachować w bezpiecznej przystani pamięci, każdy najmniejszy detal subtelnego obrazu przeszłości, przychodził mu z ogromnym trudem, jak próba rekonstrukcji wielkiego dzieła dotkniętego zębem czasu, a w którym brak choćby jednego elementu czyni go zupełnie bezwartościowym.  W tej ledwie dojrzałej piersi tłoczyła się dojrzała miłość, a wojna dusz dopiero miała nadejść.