Zagrać koncert w Nowym Orleanie było ziszczeniem marzeń dla trójki muzyków z Polski. Spędzał on sen z powiek, od kiedy tylko zaprzyjaźniony manager ze Stanów wysłał maila o treści: „We have it”. Występ na festiwalu „Alternative Sounds of Word 2015” w stolicy stanu Luizjana już niebawem miał stać się faktem.  

Lot do Stanów Zjednoczonych dłużył się niemiłosiernie, podobnie jak wcześniej formalności na lotnisku i rozciągająca się w czasie odprawa. Na szczęście po wyjściu z hali przylotów przywitał ich orzeźwiający powiew jesiennego wiatru.  Sprawnie wypożyczyli samochód, załadowali bagaże oraz instrumenty i ustawili GPS na adres, pod który mieli się wstawić, by spotkać się z organizatorami festiwalu. W powietrzu od razu poczuli ducha swobody i wolności. Tego samego, który nierzadko gościł w ich utworach. 

Po drodze muzycy postanowili coś przekąsić. Stara knajpa samotnie stojąca przy drodze pośród wzgórz wydawała się idealnym miejscem na krótką przerwę. Po szybkim lunchu i miłej pogawędce z właścicielem i kucharzem w jednej osobie, Piotr, Marcin i Wojtek udali się swoim starym zwyczajem na spacer. 

Okolica wydawała się spokojna i przyjazna. Kilkaset metrów od parkingu, ze szczytu jednego z wielu pagórków rozciągała się malownicza panorama. W dole wiła się droga, a dalej na horyzoncie skrywały się małe wioski otoczone niewidzialną mgłą swoich tajemnic. 

Na delikatnym zboczu przypadkowo trafili na dwa niepozorne nagrobki przykryte jesiennymi liśćmi. Nieco w oddali stał drewniany krzyż. 

- Czyżbyśmy wybrali się na cmentarny spacer? - zapytał Piotr.
- To na pewno nagrobki zakochanych, są tak blisko siebie i tak daleko od pozostałych - dorzucił Wojtek wyraźnie zaintrygowany swoim odkryciem.  
- Welcome in Louisiana, brother - Marcin zanucił na nutę starej, bluesowej melodii. 

Słońce było w zenicie. Gorące promienie jakby specjalnie zatrzymały się wprost na nagrobku, rozświetlając go nienaturalnie. Gdy Wojtek zaczął odsłaniać liście z nagrobków, gdzieś w oddali zawył klakson pędzącej ciężarówki. 

Czytaj bracie, odkryjmy tajemnicę - powiedział Marcin poklepując Wojtka po ramieniu. 

Na jednym jest napisane:

Są kwiaty co kwitną zimą 
Są też gwiazdy co lśnią za dnia 
Dusze kochanków nigdy nie zginą 
Co najważniejsze na wieki trwa 

A na drugim:

Leżymy znów tak blisko siebie 
Symbol miłości to biały kwiat 
Mógłbym tak żyć o wodzie i chlebie 
Przez następne tysiące lat

- Chłopaki, napiszmy o tym piosenkę - zawyrokował Piotr.