Z dnia na dzień Bob czuł się lepiej w otoczeniu ludzi z bandy. Chociaż na samym początku nalegał na szybki powrót do Dylan's Town, odbicie Laury i zemstę na Pastorze, to szybko dał się przekonać, że nie nastał jeszcze właściwy czas. Członkowie bandy tłumaczyli, że miasto będzie teraz skrupulatnie obserwowane, a wzmocnione straże będą miały pod baczną kontrolą każdy podejrzany ruch. Tak więc Bobowi pozostało czekać na właściwy dzień, kiedy przywódca bandy – Billy The Kid – da sygnał do triumfalnego powrotu. A wtedy dokona słodkiej zemsty na tych, którzy winni byli jego nieszczęścia.

Straże i obsługa pociągów dowożących whisky z Waszyngtonu na pełne duchów mokradła Luizjany nie miały łatwego zadania. Każdy kamień, drzewo i skarpę w okolicy ludzie Billego The Kida znali jak własną kieszeń. Ich obozowisko oddalone było od torów kilkanaście mil, więc jak tylko po okolicznych wioskach rozchodziła się wieść, że za niedługo będzie nowa dostawa broni i alkoholu, Bill The Kid zwoływał chłopaków, by przygotować zasadzkę.

Sposób działania zawsze był ten sam. Straże zgromadzone były raczej na przodzie pociągu, w tylnych wagonach zwykle stacjonował jeden lub dwóch osiłków. Dzika banda nigdy nie atakowała w tym samym miejscu. W chwili, w której maszynista najmniej spodziewał się kłopotów, znienacka pojawiali się jeźdźcy. Trzeba oddać im honor, że raczej zależało im na łupach, nie na ofiarach. Czasami dochodziło do strzelaniny ze strażnikami, a czasami pociąg mknął dalej bez jednego wagonu.

- To stara sztuczka chłopcze, pozbawić maszynistę wagonu tak, by o stracie dowiedział się dopiero na stacji – tłumaczył Bobowi zawiłości rozbójniczego życia Butch Cassidy – nasze szybkie ogiery, wyćwiczona ekipa i taktyka doprowadzone są do perfekcji.

Zrabowane skarby dzielone były między członków bandy. Pieniądze, whisky i broń trafiały także do ubogich wieśniaków, bezpardonowo ciemiężonych przez okrutnych szeryfów i właścicieli kopalń złota i węgla. Trudno się dziwić, że dzika banda była znienawidzona przez bogaczy i uwielbiana przez mieszkańców okolicznych wsi i miasteczek. Zliczenie westchnień żon i siniaków zazdrosnych mężów zawsze wtedy, gdy na wiejskich potańcówkach zjawiali się ludzie z bandy, do dziś stanowi najtrudniejszy rachunek…

Pewnej nocy, gdy wszyscy już spali, Bob nagle zbudził się ze snu. To była wyjątkowo ciemna noc. Szmer w pobliskich zaroślach potęgował uczucie tajemnicy. Bob niepewnym krokiem zaczął podążać za głosem. Nagle w jego uszach rozległ się ukochany głos:
- Bob, kochany, czekam na Ciebie...
- Laura, Laura, najmilsza – wyszeptał Bob jak najciszej, gdyż już wiedział, że to tylko urojenie.